DT KUMAR October 2010
QATAR
అల్లంత దూరాన గుర్రాల కాలిగిట్టల చప్పుడు వినపడగానే గుండెల్లో వణుకు పుట్టి అది వెన్నుదాకా పాకుతుంటే ఎలా ఉంటుందో తెలుసా?
నరరూప రాక్షసులు చుట్టుముడుతుంటే….
పసిమొగ్గల్ని ‘బలవంతంగా’ నలిపేస్తుంటే…
సర్వస్వాన్నీ తగలబెడుతుంటే… ఆ నరకం ఎలా ఉంటుందో తెలుసా?
మగాళ్లు మృగాలై ఒకరి తర్వాత ఒకరుగా… తనువంతా పచ్చిపుండవటం అంటే ఏమిటో తెలుసా?
ఉన్న ఊరినీ కన్న వారినీ కోల్పోయి పరాయిదేశంలో తలదాచుకోవడం ఎంత నరకంగా ఉంటుందో తెలుసా?
తెలుసుకోవాలనుకుంటే నా కథ చదవండి….
కన్ను మూస్తే నరకం.
కన్ను తెరిస్తే నరకం.
ఇదీ మా సూడాన్‌. ఇదే మా సూడాన్‌.
నా పేరు హలీమా బాషిర్‌. నేనొక డాక్టర్ని.
ఆఫ్రికా ఖండంలోనే పెద్ద దేశమైన సూడాన్లో… ఆడపిల్లకు చదువెందుకు అని ఆక్షేపించే ఒక మారుమూల గిరిజన తెగ మాది.
దార్ఫుర్‌ ప్రాంతంలోని ఆ తెగలో పుట్టిపెరిగిన నేను వైద్యురాలి నయ్యానంటే అందుకు కారణం మా నాన్న. ఒకప్పుడు తన ప్రాణాలు కాపాడిన వైద్యురాలు హలీమా పేరు నాకు పెట్టారాయన. చిన్నప్పటి నుంచీ చదువులో చురుగ్గా ఉండే నేను డాక్టర్నవ్వాలని కోరుకునేవాడు. ఆయన కలలు సాకారమయ్యాయి. ఇరవైనాలుగేళ్లవయసులో ఎన్నో ఊహలతో వైద్యపట్టా పుచ్చుకుని యూనివర్సిటీ నుంచి బయటి కొచ్చాను. కానీ నా ఊహలన్నీ ఊహలుగానే మిగిలిపోయాయి. కారణం… మా దేశంలో దశాబ్దాలుగా సాగుతున్న అంతర్యుద్ధం ముదిరి పోయింది. అప్పటికి కొత్తగా ఏర్పడిన ఇస్లామిక్‌ ప్రభుత్వానికీ స్థానికులకూ పొసగలేదు. ప్రభుత్వ పక్షపాతాన్ని సహించలేక తిరగబడ్డారు నల్లవారు. ముష్కరమూకల దండుతో సమాధానం చెప్పింది ప్రభుత్వం. ఒకవైపు స్థానిక నల్లజాతి తెగలు… మరోవైపు ముష్కరముఠాలు… ఒకరి చెలగాటం… మరొకరికి ప్రాణసంకటం. ప్రభుత్వం ఉసిగొల్పిన ఆ మూక పేరు… జంఝవీద్‌.
గుర్రాల మీద దుమ్ము రేపుకుంటూ ప్రవేశించే వారిలో ఒక్కొక్కడూ ఒక్కొక్క నరరూప రాక్షసుడు.
ఊళ్ళకు ఊళ్ళే తగులబెట్టటం. మగవారిని కాల్చి చంపెయ్యడం.
చిన్నా పెద్దా తేడా లేదు… స్త్రీ అయితే చాలు క్రూరాతిక్రూరంగా వారిపై తమ పశుబలం ప్రదర్శించడం.
నా దేశంలో జరుగుతున్న మారణహోమం గురించి ఒక పాత్రికేయుడికి చెప్పానొకసారి.
మర్నాటి పేపర్లో ఆ వార్త చూసి ప్రభుత్వం కన్నెర్రజేసింది. నన్ను ఓ మారు మూల గ్రామానికి బదిలీ చేసింది.
ఆ రోజు నాకిప్పటికీ బాగా గుర్తు…. హాస్పిటల్లో ఉన్నాన్నేను. బయట ఏదో కలకలం.
బయటికొచ్చి చూస్తే…. ఎనిమిది నుంచి పదమూడేళ్లలోపు అమ్మాయిల్ని తీసుకొస్తున్నారు గ్రామస్థులు.
ఏమైందని అడిగాను. మానవజాతి సిగ్గుతో తలొంచుకునే విషయాలు చెప్పారు వారు.
వారంతా సమీపంలో ఉన్న పాఠశాల విద్యార్థినులు.
ఆ పసిమొగ్గల అందమైన భవిష్యత్తుకు పాఠాలతో బాటలు వేస్తున్న ఆ స్కూల్లోకి దూసుకొచ్చిందో జంఝవీద్‌ ముఠా. బలప్రయోగంతో తరగతిగదుల్లోకి ప్రవేశించారు కొందరు. ఇంకొందరు స్కూలు చుట్టూ కాపలా కాస్తున్నారు. లేళ్లగుంపుపై పడ్డ క్రూరమృగాల్లా పిల్లలపైనా టీచర్లపైనా పడ్డారు.
విషయం తెలిసి చుట్టుపక్కల ఉన్న తల్లిదండ్రులంతా స్కూలు దగ్గరికి పరుగులు తీశారు.
వారు లోపలికెళ్లకుండా అడ్డుకున్నారు కాపలా రాక్షసులు. తిరగబడిన వాళ్లని రైఫిల్‌ బట్‌ లతో అణిచేశారు. అయినా మాట విననివారిని కాల్చిపారేశారు. లోపల తమ పిల్లల జీవితాలు నాశనమైపోతుంటే నిస్సహాయంగా పొగిలిపొగిలి ఏడవటం తప్ప మరేం చేయలేక నిస్సహాయంగా కన్నీరుమున్నీ రయ్యారా తల్లిదండ్రులు.
ముష్కరమూకలు నిష్క్రమించాక తరగతిగదుల్లోకి పరుగులు తీశారు. తీవ్ర రక్తస్రావంతో షాక్‌తో వేలాడిపోతున్న పిల్లల్ని చేతుల్లో వేసుకుని పగిలిన గుండెల్తో పరిగెత్తుకుంటూ ఆస్పత్రికి తీసుకొచ్చారు.
నాకువైద్యవిద్యను బోధించిన ఏ ప్రొఫెసరూ చెప్పలేదు… రేప్ కు గురైన ఎనిమిదేళ్ల చిన్నారికి ఏ వైద్యం అందించాలో! ఎంత ఆలోచించినా గుర్తుకురాలేదు.. ‘ఏమైంది, నాకెందుకిలా జరిగింది’ అనే షాక్‌లో కూరుకుపోయిన చిన్నారులను మనలోకంలోకి తీసుకువచ్చేదెలాగో! నా కళ్ల వెంట నీళ్లు కారిపోతున్నాయా… ఏమో!
గుడ్లనీరు కుక్కుకుంటూనే కర్తవ్యం నిర్వర్తించాను.
ఈసారి ఈ దారుణం గురించి ఐక్యరాజ్యసమితి పరిశీలకులకు చెప్పాను. వారం గడిచిందో లేదో ముగ్గురు సైనికులు నా క్లినిక్‌కి వచ్చారు. ‘లే, నువ్వు మాతో వస్తున్నావు’ అంటూ నన్ను దౌర్జన్యంగా ఈడ్చుకెళ్లి జీపులో పడేసి దగ్గర్లో ఉన్న మిలటరీ క్యాంప్‌కి తీసుకెళ్లారు. నాకు అర్థమైపోయింది ఏం జరగబోతోందో!
జ జ జ
‘నీకు తెలుసా అసలు రేప్ అంటే ఏమిటో?’
కర్కశత్వానికి రూపం వస్తే వాడిలాగానే ఉంటుందేమో!
‘నువ్వు డాక్టరువి కాబట్టి నీకు తెలుసనుకుంటున్నావేమో’ ఇంకొక కర్కోటకుడి వెక్కిరింపు.
‘అందులో బాగా ఆరితేరిన మేం చూపిస్తాం నీకు, రేప్ అంటే ఏంటో’ మూడోవాడి ముక్తాయింపు.
నోట్లోగుడ్డలు కుక్కి సిగరెట్లు కాల్చి వాతలు పెడుతూ కత్తులతో ఒళ్లంతా గాట్లు పెడుతూ…
ఒకరి తర్వాత ఒకరుగా…
రెండురోజుల నరకమది.
క్షణమొక యుగం.
మూడోరోజు పొద్దున తలుపు తెరుచుకుంది.
‘అప్పుడు కాదు, ఇప్పుడు చెప్పు లోకానికి… రేప్ జరిగిందని. ఈ మాట అందరికీ చెప్పడానికే నిన్ను ప్రాణాలతో వదిలిపెడుతున్నాం’ అంటూ నన్ను తీసుకెళ్లి ఎడారిలో వదిలేశారు. నాకింకా భూమ్మీద నూకలు మిగిలే ఉన్నాయి. ఒంటెమీద అటుగా వెళ్తున్న ఒక వ్యక్తి నా మీద దయతలిచాడు. తన ఒంటెమీద చోటిచ్చి మా ఊరికి చేర్చాడు. తడబడే అడుగులతో ఇంటికి చేరాను.
గుమ్మం దగ్గరే ఉంది అమ్మ. జీవచ్చవంలా నడిచొస్తున్న నన్ను నమ్మలేనట్టుగా చూసింది. మళ్లీమళ్లీ చూసింది. ఇంతలో లోపలినుంచి వచ్చాడు నాన్న. అప్పటిదాకా ఉగ్గబట్టుకున్న ఏడుపుని ఇంక ఆపుకోలేకపోయాను. భోరుమంటూ నాన్న భుజాల మీద వాలిపోయాను.
కాలం అన్ని గాయాల్నీ మాన్పుతుందంటారు. నిజమేనేమో, అమ్మానాన్నల ఓదార్పులో ఐదునెలలు గడిచాయి. ఊళ్లోనే ఉన్న క్లినిక్‌లో వైద్యం చేస్తున్నాను. లండన్లో ఉన్న బావ షరీఫ్‌తో అతని గైర్హాజరులోనే మా వివాహం జరిపించారు నాన్న. అంతకు ముందు నా జీవితంలో ఒకేఒక్కసారి కలిశాను షరీఫ్‌ని. అయినా మా తెగలో వరుణ్ని ఎంచుకునే స్వేచ్ఛ లేదు మాకు. కాలం అలా గడస్తుండగా….
మరోసారి మా ఊరిమీదికి విరుచుకుపడ్డాయి జంఝవీద్‌ మూకలు… గుర్రాల మీద…. వారికి తోడుగా సైనికులు… రాబందుల్లా హెలికాప్టర్ల మీదా… నాన్నకు విషయం అర్థమైంది. నావైపు తిరిగి… ‘పారిపో, అమ్మనీ చెల్లెళ్లనీ తమ్ముళ్లనీ తీసుకుని పారిపో’ అని గట్టిగా అరిచాడు.
అరుపులు పూర్తి కాకమునుపే రాకెట్‌ లాంచర్లు దూసుకొచ్చాయి. బాంబులు పేలాయి. నేను పరిగెడుతున్నాను. సర్వనాశనమైపోతోంది. చూస్తుండగానే ఊరుమొత్తం తగలబడిపోతోంది. దారిపొడుగునా క్షతగాత్రుల హృదయవిదారకమైన అరుపులు… ఒక్క క్షణం ఆగినా ప్రాణాలు దక్కని పరిస్థితి. పసిబిడ్డలను పొత్తిళ్లలో పట్టుకుని తల్లులు…. తమకన్నా చిన్న పిల్లల్ని గట్టిగా పట్టుకుని పెద్దపిల్లలూ అందరూ ఒకటే పరుగు. ప్రాణాలు దక్కించుకోవాలనే ఆరాటం.
ఊరుదాటి దూరంగా ఉన్న అడవిలోకి పరుగుతీశాం. హెలికాప్టర్లు వేటాడలేనంత లోపలికి దూరిపోయాం. ప్రాణాలరచేతబెట్టుకొని చప్పుడు చేయకుండా బిక్కుబిక్కుమంటూ ఒకచోట కూర్చున్నాం. దూరంగా గాలి అలల్లో తేలుతూ లీలగా వినపడుతోంది ఒకపాట… జంఝవీద్‌ ముఠాకి అత్యంత ఇష్టమైన పాట అది. వారి పెదాల వెంట ఎప్పుడూ వినిపించే పాట….
”చంపండి నల్లబానిసల్ని
చంపండి నల్లగాడిదల్ని
చంపండి నల్లకుక్కల్ని
చంపండి నల్లకోతుల్ని
ఒక్కరూ తప్పించుకోలేరు… అందర్నీ చంపేస్తాం”
పాటవింటున్న మా అందరిలోనూ విషాదం. దూరంగా గాల్లోకి పొగలు లేస్తూ కనిపించాయి. అది మా ఊరే. తెల్లారాక భయంభయంగా ఊళ్లోకి అడుగుపెట్టాం. అది మా ఊరేనా…? ఎటుచూసినా శవాలగుట్టలు. ఘోరకలి అది. ఏడవటానికి శక్తి కూడా లేదు.
నిస్సత్తువగానే… మృతదేహాల్ని బళ్లమీద వేసుకెళ్లి ఖననం చేశాం. రాత్రి పరుగులో అమ్మా తమ్ముళ్లూ ఎక్కడ తప్పిపోయారో తెలీదు. అసలున్నారో లేదో ఆచూకీ తెలియదు. నాన్న బతికున్నారో లేదో కూడా తెలీదు. నేనిప్పుడు ఒంటరిని.
ఈ ఒంటరిపక్షిపైనా రహస్యపోలీసులు ఓ కన్ను వేసే ఉంచారు. వాళ్ల అకృత్యాల గురించి రెండుసార్లు నోరెత్తింది నేనే మరి. నన్ను మళ్లీ నిర్బంధించాలన్న వారి నిర్ణయం గురించి ముందే తెలిసిపోయింది. ఊరివారందరూ కలిసి నన్ను అక్కణ్నుంచి తప్పించారు. ఎడారి దారుల్లో ప్రయాణించి క్యూబా చేరుకున్నాను. అది… దార్ఫుర్‌ నుంచి ప్రాణాలరచేత పెట్టుకుని పారిపోయి వచ్చే మాలాంటి శరణార్థులకు సురక్షిత ప్రదేశం. కానీ నాకు అక్కడా రక్షణ లేదు. మనుషుల్ని అక్రమంగా రవాణా చేసే ఒక ట్రాఫికర్ని పట్టుకున్నాను. నా దగ్గరున్న డబ్బూ అమ్మమ్మ నగలూ అన్నీ అతని చేతుల్లో పోసి ఎలాగైనా లండన్లో ఉన్న మా బావ షరీఫ్‌ దగ్గరకు చేర్చమన్నాను. క్షణక్షణగండంగా కొన్ని రోజులక్కడే గడిపాను. ఏర్పాట్లు పూర్తయ్యాయి. పుట్టినగడ్డని వదిలిపెట్టి పరాయిపంచకు చేరే సమయం ఆసన్నమైంది. మాతృభూమికి కన్నీటి వీడ్కోలు పలికాను. 2005లో లండన్‌కు చేరుకున్నాను. అష్టకష్టాలు పడి షరీఫ్‌ని కలుసుకోగలిగాను. బ్రిటన్‌ ప్రభుత్వం నా గాథను వింది. బాధను అర్థం చేసుకుంది. సాదరంగా ఆశ్రయమిచ్చింది. ఇక్కడే ఉంటూ సూడానీ మహిళల ప్రతినిధిగా నా గళాన్ని ప్రపంచానికి వినిపించాను. అంతర్జాతీయ మానవహక్కుల దినోత్సవం నాడు (అప్పటి) అమెరికా అధ్యక్షుడు జార్జిబుష్‌ని కలిసి మా దేశంలో జరుగుతున్న నరమేధం గురించి వివరించాను. సూడాన్‌ మహిళల ఆక్రందనలను వైట్‌ హౌస్‌లో ప్రతిధ్వనించగలిగాను. మాకు జరుగుతున్న అన్యాయాన్ని మరింత విస్తృతంగా ప్రపంచం దృష్టికి తేవడమే నా ముందున్న లక్ష్యం.
ఇప్పటికీ నాకు ప్రాణభయం ఉంది.
సూడానీ రహస్య ఏజెంట్లు నన్ను ఇప్పుడు ఇంకా ఎక్కువగా నీడలా వెంటాడుతున్నారు. వేటాడుతున్నారు. ఏ క్షణంలో నేనేమవుతనో నాకు తెలియదు. అందుకే…. యుద్ధాల కారణంగా అందరికన్నా ఎక్కువగా మహిళలూ పిల్లలే ఎలా నలిగిపోతున్నారో ప్రపంచానికి చాటిచెప్పాలంటే ఆ ఘోరకలిని అక్షరబద్ధం చేయడమే మంచిదని పించింది. అందుకు నా జీవితం కంటే పెద్ద ఉదాహరణ ఏముంది! అందుకే నా జీవితాన్నే పుస్తకంగా రాశాను. ఆ పుస్తకమే…. టియర్స్‌ ఆఫ్‌ ద డెజర్ట్‌. ఎడారి కన్నీళ్లు!
ఈ విశాల ప్రపంచం ఒక శరీరం అనుకుంటే… అందులో మా సూడాన్‌ ఓ రక్తమోడుతున్న గాయం. ఆ గాయం నయమవ్వాలి. ఆ బాధ అంతమవ్వాలి. అదే మా కోరిక.
చిన్ని;-– బాబి నువ్వెందుకురా ఆకాశంలో మెరుపు మెరసినప్పుడలా నవ్వుతూ ఉంటావు?
